ذهن: دوست يا دشمن؟

سوال:

 شما در مورد بي ذهني صحبت مي كنيد، اما اين موضوع چگونه در زندگي همگان عملي است؟

 ج:

من نمي گويم كه وقتي شما به مثابه بي ذهني تجديد حيات يافته ايد، نمي توانيد از ذهن استفاده كنيد. ذهن كاربردهاي محدود خود را داراست. آن را به كار ببريد. من نميگويم وقتي در دفتر كارتان كار ميكنيد، بي ذهن باشيد. من نمي گويم وقتي در فروشگاه يا كارخانه خود كار مي كنيد، بي ذهن باشيد. مي گويم كاملا هم با ذهن باشيد. ذهن را به كار ببريد، اما به طور مداوم، بيست و چهار ساعته، در روز و در شب، آن را با خود حمل نكنيد. ديگر آن را با زور همراه خود نكشانيد. همان طور كه يك صندلي را به كار مي بريد، آن را هم به كار ببريد. شما صندلي را همه جا، هر جا كه مي رويد، صرفا به دليل اينكه ممكن است به آن نياز داشته باشيد، همراه خود حمل نمي كنيد. اگر بدانيد چگونه بي ذهن باشيد، ذهن ابزار زيبايي است.شما مي گوييد: لطفا چيزي راجع به ذهن و عملكرد آن در حين شاهد بودن بگوييد. حين شاهد بودن، ذهن همچون يك كامپيوتر زنده، يك مكانيزم اما جدا از شما باقي مي ماند؛ شما ديگر با آن مرتبط نيستيد. وقتي هر خاطره اي را كه ميخواهيد، ميتوانيد از ذهن استفاده كنيد، دقيقا همان طوري كه مي توانيد ضبط وت خود را روشن كنيد. ذهن واقعا يك ضبط صوت است. اما هميشه روشن نيست، بيست و چهار ساعت روشن نيست. وقتي نياز باشد، شاهد، مرد مراقبه، مرد آگاهي، قابليت آن را دارد كه ذهن را روشن يا خاموش كند. آنگاه كه احتياج باشد، او ذهن را روشن مي كند...وقتي كه در حال مشاهده ايد، ذهن باقي مي ماند، اما بي وقفه كار نمي كند. هويت شما، يكساني شما شكسته است. شما ناظريد، ذهن مورد نظاهر است. اين يك مكانيزم زيباست، يكي از زيباترين مكانيزم هايي كه طبيعت به شما داده است. بنابراين، وقتي كه به يك خاطره واقعي نياز هست، ميتوانيد از آن استفاده كنيد – براي شماره هاي تلفن، براي نشاني ها، براي نام ها، براي چهره ها، براي حساب كتاب و... ابزار خوبي است، اما همه اش همين است. نيازي نيست كه همواره و بيست و چهار ساعته بر شما سوار باشد. در حيني كه خوابيد، بر قفسه سينه شما نشسته است و شما را شكنجه ميكند، برايتان كابوس مي آفريند. تمامي انديشه هاي مربوط و نا مربوط يكريز ادامه مي يابند.هنگامي كه شخص روي موضوعي كار مي كند، ميتواند ذهنش را به كار گيرد؛ از آن پس منطق يك وسيله عالي است. و همين شخص آنگاه كه به داخل حجره مراقبه خود نقل مكان مي كند و به درون بي ذهني فرو مي رود، مي تواند ذهن را كنار بگذارد؛ زيرا شما ذهن نيستيد – ذهن صرفا يك ابزار است، دقيقا مثل دست من، عينا شبيه پاهايم. اگر بخواهم راه بروم از پاهايم استفاده ميكنم و اگر نخواهم راه بروم از پاهايم استفاده نمي كنم. اگر سعي داريد موضوعي را بشناسيد، دقيقا به همين طريق مي توانيد از ذهن به طور منطقي استفاده كنيد. در اين صورت كاملا بجاست؛ در اينجا جفت و جور است و زماني كه به سوي درون حركت مي كنيد آن را كنار بگذاريد. اينك پاها مورد نياز نيستند؛ فكر كردن مورد احتياج نيس. حال به وضعيت سكوت عميق بي ذهني نياز داريد.و اين مي تواند براي ضخص اتفاق افتد و هنگامي كه من اين را مي گويم، بر اساس تجربه شخصي خود مي گويم. من هر دو را  انجام داده ام. وقتي كه نياز باشد، مي توانم يك يوناني منطقي شوم. آنگاه هم كه نياز نباشد، مي توانم به عينه يك هندي پوچ و غير منطقي باشم. بنابراين، وقتي من اين را مي گويم شوخي نمي كنم، جدي مي گويم و اني هم يك فرضيه نيست، اين را به همان طريق تجربه كرده ام. ذهن مي تواند مورد استفاده قرار گيرد، مي تواند كنار گذارده شود. ذهن يك ابزار است، يك ابزار بسيار زيبا؛ احتياجي نيست كه خيلي دل مشغول آن بود. زيادي جزمي بودن ضروري نيست؛ نيازي نيست كه با آن تثبيت شويد. در آن صورت يك مرض مي شود. فقط مردي را در نظر بگيريد كه مي خواهد بنشيند، اما نمي تواند بنشيند؛ چرا؟ چون مي گويد: من پا دارم – چگونه مي توانم بنشينم؟ يا به مردي فكر كنيد كه مي خواهد آرام و ساكت باشد، اما نمي تواند آرام و ساكت شود، چون مي گويد: من ذهن دارم! اين شبيه به هم هستند.انسان بايد چنان قابل شود كه حتي ظريف ترين ابزار، يعني ذهن را بتواند به كناري بگذارد و بتواند خاموشش كند. اين ميتواند انجام شود، اين انجام شده است؛ اما در يك مقياس بزرگ صورت نپذيرفته است. ولي بيشتر و بيشتر صورت خواهد پذيرفت. اين چيزي است كه من سعي دارم در اينجا با شما انجام دهم.

امین ایران(dr_lucifer60@yahoo.com)